مدل‌های مختلف مدیریت استراتژیک منابع انسانی کدام‌اند ؟

معمولا متخصصینی که در واحد منابع انسانی کار می‌کنند، مسئول ایجاد محیط کاری مثبت برای کارکنان هستند. آن‌ها در فرآیند جذب، ارائه‌‌ی مزایا و عقد قراردادهای مربوط به حقوق دخالت می‌کنند. همچنین کارهایی انجام می‌دهند که به واسطه‌ی آن کارکنان احساس مهم بودن کنند و با انگیزه‌ی بیشتری وظایف خود را انجام بدهند. مدل‌های مدیریت استراتژیک منابع انسانی ، روش سازماندهی واحد منابع انسانی و نحوه‌ی تصمیم‌گیری‌ها را تعریف می‌کند.

مدل‌ها راهنمایی‌ می‌کنند که کارکنان چگونه با یکدیگر و مدیرشان تعامل داشته باشند، نحوه‌ی تشویق و تنبیه کارکنان به چه نحوی باشد و چگونه سازمان اولویت‌ها و ارزش‌های خود را پیش ببرد. مدل‌های «کنترل محور» و «تعهد محور» رایج‌تر هستند.

پایه‌ی بیشتر مدل‌ها، اصول مشابه‌ای هستند. به عنوان مثال در بیشتر آنها بررسی مداوم محیط، اهداف و پایداری سازمان و واحدها ضروری است. به عبارتی تأثیر یک مدل، با بررسی عملکرد واحد منابع انسانی در انجام وظایفش مشخص می‌شود. مدل موفق مدلی است که همه‌ی کارکنان را به انجام وظایف‌شان تشویق کند، استانداردهای کیفیتی و رفتار منصفانه‌ی شرکت را پابرجا نگه دارد.

وقتی مدل‌های مدیریت استراتژیک منابع انسانی «کنترل محور» باشند، بخش‌ها تمایل به ساختارهای مدیریتی از بالا به پایین خواهند داشت. در بیشتر موارد واحد منابع انسانی رئیس یا مدیران بالارتبه‌ای دارند. مسئولیت آنها برقراری ارتباط با هیئت رئیسه و دیکته کردن سیاست‌ها و استانداردهای موردنظر به کارکنانِ منابع انسانی است.

مدیران بالارتبه‌‌ی منابع انسانی باید وظایف را به کارکنان خود ارجاع داده و متناسب با عملکردشان، به آن‌ها پاداش بدهند. معمولا در این مدل، کارکنان توانایی ارائه‌ی بازخورد خود را دارند، ولی ابتدا باید از مدیر خود عبور کنند و حتی پس از آن هم بازخورد آنها تأثیر چندانی نخواهد داشت.

در مدل‌های «تعهد محور» معمولا مدیران بیشتر نقش راهنما را بر عهده دارند. به جای دیکته کردن صرف سیاست‌ها و نحوه‌ی رفتار کارکنان، سبک و سیاقی برای ارتباط با کارمندانِ خود به وجود می‌آورند. برعکس مدل قبلی این مدل به شکل از بالا به پایین نیست. کارکنان به اندازه‌ی هم می‌توانند حرف بزنند و آزاداند تا نظرات و دیدگاه‌های خود را برای واحد منابع انسانی بیان کنند.

وقتی مدل تعهد محور باشد، تصمیم مدیران واحد همیشه به نفع پرسنل خواهد بود. در مدل کنترل‌ محور، مدیران تصمیم نهایی را بر اساس سیاست‌های هیئت رئیسه اتخاذ می‌‌کنند، حتی اگر خود را در معرض نقد پرسنل‌شان قرار دهند. در مدل‌های تعهد محور مدیران باید خوشنودی، انگیزه و موفقیت پرسنل خود را به عنوان اولویت اصلی قرار دهند.